Vandaag verkassen we naar Gantschier in de gemeente Bartholomäberg in Montafon. Montafon ligt net als het Paznauntal aan de de Silvretta, maar dan aan de westelijke kant. We hebben daar veel herinneringen liggen, want we waren al 11 keer eerder daar en specifiek in Pension Monteneu. We gaan er via de Silvretta-Hochalpenstraße naartoe. Na de twee regenachtige dagen is dat extra leuk, want er ligt overal sneeuw op de bergtoppen.

Om 10.00 uur halen we Sytse en Caroline op in Pians en daarna rijden we voor de laatste maal deze vakantie door het Paznauntal. Deze maal rijden we Galtür voorbij en weldra staan we voor het tolpoortje van de Silvretta-Hochalpenstraße. Als we omkijken zien we een enorme met verse sneeuw bedekte bergwand, prachtig! Het nadeel van de regen van de afgelopen twee dagen is hier in een voordeel omgezet. Ook hier geldt: "Elk nadeel heb z'n voordeel". We stappen een stukje verder uit om wat foto's te maken. Caroline doet daar een gooi naar de titel "superkoeienpoeptrapper" door eerst met de ene en direct daarna met de andere voet in een smeuïge koeienvlaai te stappen.

We rijden door naar de Bielerhöhe, die we na 4 haarspeldbochten bereiken. Aangekomen bij de Silvrettasee genieten we al op de parkeerplaats van het prachtige uitzicht. De groene bergweiden en de strak blauwe lucht zorgen voor geweldig mooie en plaatjes.

Vanaf de parkeerplaats hebben we een mooi uitzicht op het centrale deel van de Silvrettagroep. Helemaal links ligt de Hohes Rad die net geen drieduizender is. Afdalend naar rechts waar zijn graad van wit naar groen verandert, piept nog net de hoogste berg van Vorarlberg, de Piz Buin (3312m) ons beeld in met daarachter de Kleiner Piz Buin(3255m) die direct boven de Ochsentalergletscher ligt. Rechts van het midden liggen van links naar rechts de Silvrettahorn (3244m), Schattenspitze (3202m) en de Klostertaler Egghorn (3202) in een schitterende ambiance.

De Bielerhöhe op 2037 meter hoogte die de scheiding vormt tussen het oostelijk gelegen Paznauntal dat in Tirol ligt en het westelijk ervan gelegen Montafon dat deel uitmaakt van Vorarlberg. Hier vandaan vertrok vroeger een uit Amsterdam afkomstige rondvaartboot naar de overzijde van de Silvrettasee Nu vaart deze niet meer.

Bij een kunstwerk vragen we aan een mevrouw een familiefoto van ons te maken, wat haar goed gelukt is. Bij het kunstwerk krijg je door de weerkaatsing van de zon op het glimmende staal op bepaalde plekken een felle en erg warme straal over je heen. Nu snappen we dat een stuk glas in een bos voor brand kan zorgen.

We gaan eerst naar restaurant Piz Buin. Een toepasselijke naam, maar waarvandaan je gek genoeg de Piz Buin niet kunt zien, want die zit vanaf daar verscholen achter de Hohes Rad. De door de serveerster aanbevolen apfelstrudel is echt verrukkelijk en heeft net als de bergen een enorme witte toef, maar nu van slagroom. De enorme ligstoel die op het terras staat is groot genoeg voor Gina, Caroline en Lycia samen. Vanaf het terras heb je uitzicht op een mooi panorama.

Lycia vermaakt zich goed bij een waterbak van restaurant Piz Buin dat onderaan de Bielerspitze ligt. We gaan een stukje wandelen waarbij we een veldje met steinmandls tegenkomen, ook een favoriete plek voor Lycia om te spelen. Een groepje koeien levert een mooi tafereel voor een foto op.

Het is heel helder weer, dus ideaal voor het maken van foto's. Het enige dat het misschien nog mooier voor de foto's zou maken, is een wolkje. Maar je hoort mij niet mopperen.

Lycia is in haar element hier. Stenen genoeg om mee te gooien of deze te verplaatsen.

Nog een laatste blik in oostelijke richting waar het Pazanauntal ligt waar we de afgelopen negen dagen ons heerlijk hebben vermaakt. In de verte de door mij gewenste wolk. Toch nog op de foto.

Om 15.00 uur stappen we in de auto voor het laatste deel naar Gantschier door het Montafontal dat wat breder is dan het Paznauntal. Via 30 haarspeldbochten dalen we in rap tempo af naar Partenen en dan zijn we al snel op de plek van bestemming. We rijden de oprit van pension Monteneu op en het is direct een feest van herkenning. Michael wacht ons op en de heer en mevrouw Lechtaler zien we al snel daarna. Erg leuk om hier weer te zijn. Het zwembad ligt er mooi bij en de tuin is aan de straatkant opgehoogd en van een nieuw hekwerk voorzien. Het appartement dat we delen met Sytse, Caroline en Lycia is groot. Een mooie, complete keuken, twee slaapkamers, een ruime zitkamer en een balkon over de volle breedte aan de voorzijde van het huis. Iedere slaapkamer heeft een badkamer met douche en bij de woonkamer is er zelfs een derde badkamer. We gaan het hier wel een paar dagen uithouden.

Al snel nestelen we ons bij het zwembad in een viertal ligbedden. Lycia is niet weg te slaan bij het water, dus dat is fijn, maar ook opletten voor minimaal een van ons.

Met de neus in de boter

Vanavond is er grillabend, dus we vallen met onze neus in de boter. Er is genoeg vlees, patat, limonade en bier. Van dat laatste neem ik er ook een, de eerste na zeker tien jaar of meer. De Radler (3.0%) smaakt zelfs niet verkeerd en de heer Lechtaler weet ook nog dat ik alleen bij de grillabenden bier dronk. Hij wist zelfs waar ik zat om die gedenkwaardige avond dat Florian, zijn kleinste zoon en net zo oud als Erik overal de restjes bier die op tafel stonden op ging drinken. Toch knap na meer dan 20 jaar. Ook de accordeon komt te voorschijn en zo lijkt het alsof we nooit zijn weggeweest. We praten gezellig met een Hollands stel met twee kinderen en zo wordt het bijna half elf als we de kamers opzoeken.

Het was een prachtige dag. Nu kijken of de heer Lechtaler gelijk krijgt met de uitspraak die hij ooit eens deed aan andere gasten: "Als je tegelijkertijd met de familie Mom boekt dan krijg je mooi weer". We hebben inderdaad heel vaak mooi weer gehad en sommige vakantie niet eens een jas gebruikt. Natuurlijk was er in andere jaren weleens een regenachtige dag, maar over het algemeen was het mooi weer.

Als ik op donderdag 6 augustus wakker wordt en het balkon opstap, dan zie ik dat het stralend weer is. De Vandanser Steinwand ligt scherp afgetekend tegen de strakblauwe lucht. We hebben ook nu weer logies met ontbijt en dat laten we ons heerlijk smaken. De tuin van pension Monteneu ligt er als altijd goed verzorgd en kleurrijk bij. Voordat we weggaan moet nog wel even de schommel door Lycia worden uitgeprobeerd.

Vandaag gaan we naar Fellimännle, een gezellige hut op 1100 meter waar we al vaak geweest zijn. Omdat het pad ernaartoe vrij gemakkelijk is, is de wandeling naar de hut echt een familie-uitje. We gaan daarvoor met de auto naar het Silbertal. We parkeren de auto om exact 11.00 uur op de parkeerplaats onderaan de Kristbergbahn We doen folie voor de ruit tegen de zon en de hitte, want het belooft een warme dag te worden. De auto was vorig jaar ook al hier, want toen hadden Caroline en Sytse onze auto mee mogen nemen. Wij zijn er nu ook en vinden dat leuk.

We lopen vanaf de parkeerplaats direct langs de Litz, de snelstromende beek, die we niet meer uit het zicht verliezen, helemaal tot aan de hut. We passeren de Teufelsbach Wasserfall op een derde van de loopafstand. Ik maak wat plaatjes van de waterval met mijn nieuwe camera, die ik net als mijn nieuwe verrekijker heb gekocht om lichter te kunnen reizen. Aan mijn rugzak is dat lichter reizen nog niet te zien.

Ik zie een grote oranje vlinder vliegen. Het is een Keizersmantel, die Caroline gelukkig heel goed op de foto weet te zetten. De Litz geeft voldoende aanleiding en gelegenheid tot fotograferen.

Om 12.10 lopen we - na exact 4 kilometer te hebben gelopen - over de brug naar gasthof Fellimännle en bestellen we onze drankjes. We delen ook elk een apfelstrudel, zodat we op de terugweg iets in ons maag hebben, want we vinden het te vroeg om te eten. Lycia vermaakt zich weer goed in de speeltuin. Het plezier straalt eraf. Alles wordt eerst aangewezen en dan eropaf.

Op de terugweg komen we langs een veldje met heel veel Steinmandls. Deze hebben een grote aantrekkingskracht op Lycia, die een half uur lang steentjes en stenen verplaatst en ze ook in het water gooit. Als we weer verder willen, vindt ze dat helemaal niet leuk. Ze zou veel liever doorgespeeld hebben.

Het snelstromende water van de Litz, dat ook hele boomstammen meesleept, is fascinerend, maar lastig op de juiste manier op foto vast te leggen.

De stijl van huizen bouwen op het platteland in Oostenrijk vinden wij mooi. Het ene huis is nog ruimer of mooier dan het andere. En op een dag dat de zon volop schijnt zoals vandaag is het nog mooier.

Hoe relaxt kan het zijn

We lunchen bij gasthaus Teig. We worden er geplaagd door wespen, maar het eten is goed. Nog even langs de Lidl en dan op naar het zwembad. Lycia blijft nu een paar keer zelfstandig drijven. Ik ben benieuwd of ze aan het einde van de vakantie het lang(er) volhoudt.

We houden het tot tegen 19.00 uur uit en gaan daarna naar binnen. Gina en ik houden Lycia bezig met spelen en voorlezen, terwijl Caroline en Sytse het eten doen. De pasta is heerlijk. De rest van de avond vul ik met het verslag maken voor Polarsteps, lezen en wat op social media surfen. Het was een zonnige, gezellige en vooral relaxte dag.

Het doel vandaag is de Schafberg in Gargellen. Na een heerlijk ontbijt rijden we naar de parkeerplaats van de gondelbaan in Gargellen, die de stoeltjeslift van vroeger heeft vervangen. Er zijn bijna overal kabelbanen gekomen. Dat is fijn, want met Lycia in een stoeltjeslift is riskant. In het verleden waren we eerder in Gargellen, maar nog nooit met zulk mooi weer als nu. We overbruggen comfortabel de 700 hoogtemeters vanuit het dal naar het bergstation van de Schafberg dat op 2130 meter hoogte ligt.

De parkeerplaats staat al behoorlijk vol, maar we zien nog een plekje en kopen een kaartje. We zijn in het bezit van "Gästekarten", het bewijs dat je overnachtingen hebt geboekt in Montafon en ik vraag of we korting krijgen. Het blijkt dat je alleen op meerdaagse tickets korting krijgt. Ik krijg als enige op grond van mijn leeftijd seniorenkorting. Dat scheelt 80 eurocent op de ticketprijs van 19 euro. Vette hap, zeggen we dan!

We gaan eerst aan de cappuccino en de schiwasser. Naast het grote restaurant met dito terras zijn veel speeltoestellen voor kinderen en Lycia is er onmiddellijk weg van en gaat van de zandbak naar een fietsje en dan weer naar de waterbak. Het is enorm druk - veel drukker dan 25 jaar geleden - en er zijn veel Nederlanders. Niet zo gek met een Landalpark naast het dalstation van de gondelbaan.

We gaan op pad richting Gandasee met de bedoeling om een foto te maken met Lycia die een kopie zal zijn van een foto die we 30 jaar geleden van Caroline daar maakten. Helaas is door werkzaamheden de Gandasee niet te bereiken en we nemen de afslag naar de Obwaldhütte. De Gandasee ligt op de foto in de vallei achter de naaldboom in het midden.

Blik naar het zuiden het Wintertal in. De groene wand links heet de Edelweißwand.

Hier zijn we op weg naar de Obwaldhütte in een mooie ambiance. De enige dissonant is misschien het brede pad, maar dat deert ons niet.

Er staan weer veel bloemen, zoals de alom aanwezige lupine en het havikskruid. Een luzernevlinder smult van de nectar.

Lycia zit heerlijk op de rug van Caroline op weg naar de Obwaldhütte, die we al na een half uur bereiken. Het is nog te vroeg om nu te gaan lunchen, dus we gaan door naar de Kesslhütte.

De majestueuze Madrisa torent met 2770 meter hoog boven de alpenweide uit. Een mooie plek bij de Obwaldhütte voor wat foto's.

Het pad naar de hut gaat licht op en neer door het bos en af en toe hebben we leuke doorkijkjes met Lupine, Sint Jacobskruiskruid, dennen en bergen. Rond lunchtijd bereiken we de Kesslhütte.

In dit Jausenstation geen patat, maar wel lekkere "Hauswurst" met gebakken aardappels. Natuurlijk ook een zandbak en speeltoestellen voor Lycia.

We laten het lot bepalen of we naar beneden naar Gargellen lopen of dat we vanaf de hut de 400 hoogtemeters naar het bergstation op 2130 meter hoogte moeten overwinnen. Het wordt het laatste. Na een kwartier hebben we de eerste 100 hoogtemeters gemaakt en wordt de hut steeds kleiner. We kunnen dit tempo, dat we nog van vroeger herinneren, niet behouden, maar doen er iets meer dan een uur over. Ook niet slecht. Het is een fikse en vooral steile klim, die een aanspraak doet op onze conditie. Onderweg maken we nog wel wat foto's, dan rusten we gelijk even uit.

Terug bij de Schafberg belanden we toch ook weer op het terras voor een drankje en klimmen Caroline en Lycia aan de ene kant van de wip en Sytse aan de andere kant. Een moeder- en dochterfoto vinden we zelf goed geslaagd.

20.000 stappen per dag

We nemen de gondel naar beneden en rijden terug naar Gantschier, waar we tegen vijf uur aankomen. We gaan nog lekker een paar uur relaxen en zwemmen en komen Brigitte , de oudste dochter van mevrouw Lechtaler tegen. Lycia vindt het zwembad ook steeds leuker en houdt het ondanks het frisse water lang vol. Ikzelf zwem ook wat baantjes borstcrawl en dan is het niet gek dat mijn Fit-Bit bijna 20.000 stappen heeft geregistreerd vandaag.

Vandaag houden we een rustdag, dat houdt in dat we de meeste tijd bij het zwembad doorbrengen en alleen voor de lunch op stap gaan. Na het wederom lekkere ontbijt ben ik om 10.00 uur als eerste bij het zwembad, waar ik de ligbedden voor Gina en mij klaar zet.

Weldra zijn ook Caroline en Sytse er en als Gina een poosje later aanschuift met Lycia zijn we compleet. Lycia vindt het slepen en verplaatsen van spullen prachtig en zelfs een grote zwemband pakt ze moeiteloos op. Als er Highlandgames voor peuters zouden zijn, dan gooide ze hoge ogen, denk ik.

We drinken koffie, lezen wat en vermaken ons de gehele ochtend met zwemmen en chillen.

We gaan lunchen in Tschagguns en wandelen langs het spoor en langs de beek naar Tschagguns. Het station is station Kaltenbrunnen, een naam die ons aan Zwitserland doet denken, maar vraag niet waarom.

Als we daar om kwart over twee iets willen eten, blijkt de keuken net dicht. Er is wel salade en ijs en dat is toch ook erg lekker. Lycia vermaakt zich op het blotenvoetenpad en bij de waterbak.

We schieten nog wat plaatjes in Tschagguns dat er op dit warme middaguur zonnig, maar verlaten uitziet..

Tijd voor Scandinavische thrillers

Rond 16.00 uur zitten we weer aan het zwembad. Ik lees verder in Nulpunt, een spannende Scandinavische thriller van Horst-Enger. Een van de vele thrillers uit mijn favoriete genre op dit moment. Er vliegt nog een paartje Zwarte Wouw over, dat ik goed kan bekijken. Ook leuk.

Verder af en toe een dutje doen, zwemmen en met Lycia spelen. Heerlijk genieten dus en vooral ook omdat het weer vandaag een 10 krijgt. We eten in het prieel en dan zit de dag er bijna op. We doen gezellig nog wat spelletjes 31-en en zo is het misschien een minder actieve dag, hoewel ik nog 12.000 stappen maak, maar wel heel relaxt.

Vandaag is Rellseck het doel, maar het loopt anders. In Bartolomäberg bij de kerk aangekomen, waar we de Drei Türme bij de Lindauerhütte heel mooi zien liggen, is het heel druk. Er blijkt om 12.00 uur een messe te zijn met Weisenblasen, wat dat ook precies mag zijn. Vooral Caroline en ik hebben hier niet zo'n zin in, dus rijden we naar Latschau. Bij Gasthof Sulzfluh maken we een koffiestop. Daarna nemen we de aquaweg over een afstand van 5 kilometer naar Jausenstation Bitschweil over een vrijwel vlakke weg. Op de foto boven is de weg net niet te zien onderaan de groene alpenweiden links.

Na de koffie en het uitproberen van de speeltoestellen gaan we op pad. We lopen vanaf het stuwmeer bij Latschau langs Gasthof-Pension Montabella, dat er met de bloemenrijke balkons gezellig bij ligt tussen de groene bergen. Dan passeren we de oude zaagmolen en zien daar een eekhoorn. Deze zit zo stil dat ik aarzel met fotograferen. Als ik eenmaal door heb dat het een echte is, dan ben ik te laat met afdrukken.

Eerder vertelde ik al dat ik wat lichter wil reizen. Hier is er niet veel van te merken. Verrekijker om mijn nek, fototoestel met de 24-105mm om de schouder en een behoorlijke grote fototas op mijn rug. Misschien dat sommige mensen denken dat ook Gina op mijn rug zit, dan kan ik melden dat dit optisch bedrog is. Zij staat gewoon met beide eigen benen op de grond.

Even later hebben we een mooi uitzicht op Schruns beneden ons in het dal. Na 5 kwartier lopen we het terrein van Jausenstation Bitschweil op. Deze hut hebben we in de 11 voorgaande jaren dat we hier waren nog niet bezocht.

Bij Jausenstation Bitschweil de traditionele taferelen. Lekker eten - helaas binnen wegens overlast van wespen - en Lycia die met van alles speelt. De bloemen zijn afgestemd op de kleuren van haar broekje of is het andersom?

Geen of weinig spannende paadjes deze vakantie, maar we hebben net zoveel plezier. De Vandanser Steinwand ligt er nog net zo zonnig bij als toen ik die gisterenochtend vastlegde.

In de late namiddag verandert de zon alles in goud, zoals ook de vakantie er een is met een gouden randje.

En weer een actieve dag erbij

Van16:00 uur vermaken we ons bij het zwembad. WE zijn inmiddels verhuisd van het appartement naar twee kamers. Omdat we nu niet meer kunnen koken, eten we noodles en gaan we daarna ijs eten in Tschagguns. Erg lekkere "Erdbeerbechers" hebben ze, terwijl Sytse voor het aanbevolen ijs met Amaretto kiest.

Lycia speelt eindeloos met grind, maar met lezen is ze na enkele tellen er alweer op uitgekeken. Om half tien zijn we weer terug en zo is het weer een lange actieve dag. Ik zie het ook aan mijn die meer dan 23.000 stappen aangeeft.

Vandaag blijven Sytse en Gina met Lycia bij het zwembad en gaan Caroline en ik samen een tochtje doen en wel naar de Lindauerhütte. Deze hut ligt aan het einde van het Gauertal, dat vanuit Tschagguns zuidwaarts loopt. We ontbijten op tijd en Sytse brengt ons naar de Golmerbahn. Daar stappen we even over negen in een gondel, die ons snel omhoog brent naar het bergstation van de kabelbaan.

Onderweg zien we onder ons op de berghelling de glijbanen die er voor kinderen gemaakt zijn als enorme slangen in het landschap.

Om half tien nemen we de Lätschatzweg naar de Lindauerhütte. Het is prachtig weer en aan de overzijde van het Gauertal zien we de imposante Sulzfluh, die we ooit vanuit de Tilisunahütte wilden beklimmen. Helaas gooide onweer toen roet in het eten.

Het is altijd leuk om samen met je zoon of dochter iets te ondernemen. Net als de dagen dat Erik mij hielp in de tuin laatst, is deze dag wandelen met Caroline ook met een gouden randje omgeven. Ik geniet altijd van samen iets ondernemen.

Mijn broer en ik noemden mijn vader soms de "very old man". Als ik me hier zie lopen dan moet ik daar aan denken. Ietwat gebogen, gebukt onder mijn zware fototas, loop ik door het verlaten, maar o zo mooie landschap. Maar het deert me niet , het is genieten!

Caroline nadert hier een van de kunstobjecten die langs de route staan. Dit groepje mensen komt vanaf de Lindauerhütte waar ze waarschijnlijk geslapen hebben. Het is een van de weinige keren dat we mensen ontmoeten op de heenweg.

We zien tot tweemaal toe een Murmeltier. Deze bergmarmot geniet van zijn prachtige woonomgeving lijkt het wel.

De grillige krijtrotsen van de Drei Türme, die vlak achter de Lindauerhütte staan.

Het is een gemakkelijk pad dat maar weinig daalt of stijgt. Toch zie ik kans op een bijna horizontaal en breed pad onderuit te gaan op het grind. Ik val op rechterduim , linkerelleboog en linkerknie en bovenop mijn verrekijker, terwijl mijn fototoestel met een boog op de grond beland. Uiteindelijk valt het mee, de apparatuur werkt nog goed en zelf heb ik wat schaafwondjes op knie en elleboog. Toch weer op vakantie een val gemaakt. Het wordt bijna een traditie.

In anderhalf uur zitten we op het nog rustige terras van de Lindauerhütte met een drankje en een apfelstrudel die we delen.

De terugweg gaat door het Gauertal, waar we eerst over smalle paadjes en langs koeien lopen, voordat we na drie kwartier op de geasfalteerde weg komen. Dat is wel wat saaier, maar het weer is mooi, er zijn veel vlinders, die helaas bijna allemaal vooral voorbij "vliegen" en we kruisen de beek met helder stromend water.

Na anderhalf uur en 700 meter dalen, bereiken we het terras van Gasthof Sulzfluh waar na enige tijd ook Gina, Sytse en Lycia aanschuiven. De knoflooksoep is er fantastisch.

Het verveelt nog niet

De rest van de middag brengen we door bij het zwembad. Het zwembad is niet groot, maar net groot genoeg om wat baantjes te trekken of heerlijk met Lycia erin te spelen.

's Avonds eten we bij het Griekse restaurant in Tschagguns. Ik wil graag een Flamkuchen zonder kaas. Die bestaat volgens de eigenaar niet, wat ik betwijfel, dus kies ik maar voor gehakt met tomatensaus en een soort rijst die naar pasta smaakt, heerlijk. Na afloop proosten we met Ouzo.

Morgen nog een hele dag en dan gaan we weer huiswaarts. Nog niet veel zin in, want het bevalt ons geweldig in het vertrouwde Oostenrijk en het verveelt nog steeds niet.

Het is vandaag onze laatste vakantiedag in Montafon. We gaan na het ontbijt nog een keer naar de Bielerhöhe om daar een wandeling rondom de Silvrettasee te maken. Om 11.00 uur zijn we na 30 haarspeldbochten op de parkeerplaats bij de Bielerhöhe en besluiten we direct te gaan wandelen. In de kiosk koop ik voor mij en Gina een cappuccino, die we al wandelend opdrinken.

Het is heerlijk weer met een prima temperatuur om te wandelen. Het pad rondom het meer is gemakkelijk en zo goed als vlak. Van de vorige week vers gevallen sneeuw is geen spoor meer te bekennen. Dan worden de foto's toch nog anders is de terechte opmerking van Caroline. Het uitzicht is er niet minder mooi om. Hotel Piz Buin, dat als een wit baken achter de roze wilgenroosjes aan de rand van de Silvrettasee ligt, is ons einddoel. Op de rechterfoto onder zie je de halfronde top van de Piz Buin met de kleine Piz Buin er direct achter.

Vandaag nemen we de tijd voor wat fotoshoots. Voor een bezoeker mischien minder interessant, maar voor onszelf altijd leuk voor later.

Halverwege, aan de zuidzijde van de Silvrettasee, kijken we het Ochsental in. Het pad naar de Wiesbadenerhütte is duidelijk te zien, terwijl de Piz Buin in het midden hoog oprijst en het beeld domineert.

De Klostertalerbach stort met veel lawaai vanuit het Klostertal de berg af en de Silvrettasee in. Het levert mooie plaatjes op.

We stoppen voor een rustpauze bij het punt waar de Ochsentalerbach in de Silvrettasee uitmondt. Een mooie plek voor een stop. Dat vinden blijkbaar veel mensen, want het is er best druk.

Een mooie plek ook voor een volgende fotoshoot. Lycia is weer in haar nopjes, want ze kan met steentjes aan de slag. Wat is er mooier dan steentjes in het water gooien?

De terugweg langs de rechteroever noordwaarts gaat in ongeveer dezelfde tijd als de heenweg. Nog een laatste blik op de bergen en het Klostertal, een beeld dat we voorlopig weer moeten missen.

Weldra zitten we op het terras van restaurant Piz Buin. Sytse gaat voor een schnitzel, de rest voor Kaiserschmarren. Hoewel die heerlijk is, ben ik de enige die een deel laat staan.

Rond half drie dalen we de 30 haarspeldbochten van de Silvretta-Hochalpenstraße weer af en gaan we direct door naar het zwembad. We genieten voor de laatste keer deze vakantie van de zon en het heerlijke zwembad. Het is grappig om te zien dat Lycia al zelf haar vleugeltjes haalt en daarmee aangeeft te willen zwemmen. En dat, terwijl ze aan het begin van de vakantie nog moest huilen toen ze de vleugeltjes de eerste keer omkreeg.

Rond zes uur halen Sytse en ik boodschappen voor de BBQ. We mogen de BBQ van Lechtaler gebruiken en Sytse zorgt ervoor dat de worstjes en speklapjes lekker smaken. Met de BBQ-salades en een toetje na hebben we een "kostelijke" maaltijd ter afsluiting van onze heerlijke vakantie.

Vakantie geslaagd!

Na afloop doen we nog een toernooitje tafeltennis dat glansrijk door Caroline gewonnen wordt. Ikzelf moet genoegen nemen met de laatste plaats. Lycia zit aan de kant bij Gina op schoot het met aandacht te volgen. Jammer eigenlijk dat we dit niet vaker hebben gedaan.

Het was een geslaagde vakantie. We hebben genoten van het weer, het lekkere eten, de bergen, het wandelen en de ontmoetingen met oude bekenden, maar vooral ook van elkaar en van Lycia, ons kleinkind. De wetenschap dat er nóg een kleinkind op komst is en wel bij Erik en Daphne, maakt het allemaal nog completer. Nu nog inpakken en dan gaan we morgen na het ontbijt weer huiswaarts.

De terugreis

De terugreis op 12 augustus gaat een stuk trager dan de heenreis vanwege enkele behoorlijke files en een grote onweersbui. We doen er twaalf-en-een-half uur over en 's avonds om 21:30 uur staan we weer in de Rosmolen.